Christian Piot

«  Les mains d’or », de gouden handen. Met één titel vatte journalist Raymond Arets de legendarische doelman van de Rouches mooi samen.  Als opvolger van Jean Nicolay (1968), maakte hij plaats voor Michel Preud’homme (1977), wat snel aantoont hoe gelukkig Standard zich wel mocht prijzen om gedurende drie decennia (1954-1986) zulke talenten en persoonlijkheden tussen de palen te hebben. De 15-jarige Christian, op dat moment reeds beenhouwer in opleiding, stak de brug van Ougrée over richting Sclessin.  Enkele jaren later, op 2 januari 1967, maakte hij zijn debuut voor de Luikenaars voor wie hij uiteindelijk 322 officiële wedstrijden zou spelen, met als hoogtepunt de drie titels op rij (1969, 1970, 1971) en persoonlijk succes met de Gouden Schoen (1972). Maar ook met de Rode Duivels liet hij scheerde hij hoge toppen.

« Ik bracht de mooiste vijftien jaar van m’n leven door op Standard, een droom voor een Luikenaar. Ik werd kampioen van België, werd international (40 selecties), en speelde in 1973 een wedstrijd op Wembley met een Europees elftal tegen een selectie van Engeland/Denemarken/Ierland die toen de Europese Gemeenschap vervoegden. Ik begon de wedstrijd en werd daarna vervangen door een zekere Dino Zoff die negen maanden later wereldkampioen zou worden. Ploegmaats waren onder andere Vogts, Beckenbauer, Müller, Netzer, Marius Tresor en Van Haneghem. » Spijt van iets?  « Wanneer je een actieve carrière moet stopzetten voor je dertigste, heb je dat altijd. Zeker voor een doelman, en het deed pijn om daarna Zoff wereldkampioen te zien worden op zijn veertigste! »

Aan de basis liggen zijn zwakke knieën. « Ik werd geopereerd, voor de tweede maal in mijn leven, in 1977. In juli 1978, naar aanleiding van een wedstrijd in de zomerbeker tegen Duisburg, werd ik getorpedeerd door een Duitse aanvaller waardoor mijn gans gewricht volledig scheurde. In totaal werd ik een vijftal keer geopereerd tot ik er uiteindelijk de brui moest aan geven. » Wetende dat Christian die wedstrijd niet hadden moeten spelen…  « Inderdaad. Ik kreeg een uitnodiging van de BBC om deel te nemen aan de ‘Superstars’ (een wedstrijd tussen atleten van verschillende disciplines zoals Bjorn Borg, Kevin Keegan, Jackie Stewart, James Hunt,  Daley Thompson, etc…), maar Roger Petit gaf me niet de toestemming om naar Londen te trekken. »

Het zou dus het einde van een rijke carrière betekenen voor Christian. « De geneeskunde stond toen nog niet zo ver als vandaag. Mijn invaliditeit werd erkend op 22% – waarvoor hij dus de royale som van 128 euro per maand ontvangt – en dat weegt zwaar door op mijn pensioen… » Maar Piot heeft geen wrange nasmaak en is fier over zijn parcours. Met haken en ogen, met klappen onder en boven de gordel, maar nooit plooiend.  « Je kan argumenteren dat ik dertig jaar te vroeg geboren ben. Met de huidige salarissen zou ik kinderen en kleinkinderen een mooie toekomst hebben kunnen geven, maar ik ga zeker niet klagen. Nochtans waren er veel clubs die meer betaalden dan Standard. Via Lucien Levaux, vertegenwoordiger van Puma en tevens grote vriend van Pele, weet ik dat Johan Cruyff me graag bij Barcelona zag, maar La Liga had toen een regel dat er maximum twee buitenlanders mochten spelen, en ze hadden toen al Johan Neeskens. Het enige echte contact was er met Club Brugge, maar Roger Petit vroeg 20 miljoen BEF (500.000 euro), maar Brugge was slechts bereid 15 miljoen te bieden, en de kous was af…»

In die periode was er nog geen sprake van het Bosman-arrest, en speler waren toen met handen en boeten gebonden aan de grillen van hun directie. « Vandaag is het trouwens ongezien dat een speler een ganse carrière bij één club blijft. Spelers zoals Ryan Giggs indertijd bij United zijn een uitzondering. »

Op zijn palmares staan tevens 10 doelpunten, allemaal penalties natuurlijk. In die tijd was het ongezien dat een speler een vrije trap zou nemen. « Mijn enige job was om doelpunten tegen te houden. Scoren voor een doelman was ondenkbaar. Het was echter René Hausse die me toeliet een penalty te trappen in Belfast tegen Linfield. We stonden 0:2 voor toen we in de laatste minuut een penalty kregen. De Chef wist dat ik ze op training mooi binnentrapte, en aangezien Léon Dolmans er de week voordien eentje miste op Beerschot, kreeg ik mijn kans. »

Waar Sclessin zijn thuis was en hij wereldse prestaties leverde, bleek De Kuip in Rotterdam hem niet goed te liggen. « Vooral door twee evenementen. De eerste vond plaats in 1974. We wonnen toen de heenwedstrijd (28.11.1974) tegen Feyenoord in Europees verband. Ik maakte de gelijkmaker na een uur, en Thissen scoort de 3:1 in de slotseconden. Een week later in De Kuip heb ik weinig werk, tot Gigi Govaert zijn terugspeelbal rateert, en Peter Ressel hierdoor alleen op me afkomt en het knap afmaakt. Een minuut later heb ik het geluk van de wereld wanneer een schot van de Nederlanders van de ene paal naar andere paal botste en zo in mijn armen terecht komt. Ik zei tegen mezelf dat niets ons nog zou raken die avond. » Maar in de 69^eminuut komt de nachtmerrie. Een schot van Wim Van Haneghem gaat door de benen van Piot in doel. « Op het moment zelf ben ik zeker dat ik de bal ga hebben en ik kijk al uit naar mijn volgende actie om het spel terug op gang te brengen. Grote fout natuurlijk en voor ik het weet ligt de bal achter me in het net.  Het wordt een resultaat dat een ganse generatie van Rouches nog lang zal achtervolgen. En die anderen natuurlijk ook (lacht). »  Die nachtmerrie krijgt een vervolg tijdens het EK van 1976 met de Rode Duivels. « In januari blesseerde ik me ernstig tijdens een vriendschappelijk treffen in het Olympisch stadion van Munchen, met problemen aan de meniscus en ligamenten tot gevolg.  Ik zou minstens een zestal maanden langs de kant moeten staan vanaf 25 april. Einde maart krijg ik een telefoontje van Raymond Goethals:

‘Ca va aller, hein fieu !’. Op dat moment kon ik zelfs nog niet duiken. Ik geef dan ook eerlijk dat hij beter Jean-Marie (Pfaff) kan nemen. Zijn antwoord: ‘Doe me een plezier, zeg niets, maar het gaat mijn laatste wedstrijd worden…’ » Het resultaat is een 5:0 bolwassing waarbij Robby Rensenbrinck een hattrick scoort. « Ik speelde een gemiddelde wedstrijd, maar zelfs in topvorm incasseren we er minstens drie. Persoonlijk was ik dolgelukkig omdat mijn knie niet kraakte tijdens de wedstrijd. Tijdens de terugwedstrijd zet Guy Thys me op de bank, waarna ik hem informeer dat ik dan beter kan thuisblijven… ». Een uitspraak die ervoor zorgt dat het einde inderdaad nabij is, en zijn internationale carrière op 26 maart 1977 eindigt tegen Nederland.

De na-carrière wordt een moeilijk hoofdstuk.  « Van 1967 tot 1976 droeg sterke man Roger Petit nooit bij tot de sociale zekerheid voor zijn spelers. Had ik het toen allemaal geweten was ik beter zelfstandige geweest … »  Christian zou nog verschillende beroepen uitoefenen: van verkoper van religieuze souvenirs tot een hotel-restaurant in Banneux, alvorens hij door een zware scheiding gaat. Hij zou daarna in de sector blijven met zijn nieuwe vriendin, Dominique, om daarna chauffeur-koerier te worden, en uiteindelijk bij zijn zoon Didier – ex-Rouche en doelman op Sclessin! – als koerier te werken in zijn zaak.. « Ik was op mijn ganse carrière slechts vier maanden werkloos, namelijk na mijn periode als keeperstrainer op Sclessin (2000-2005) en bij Isosystem.  »

Hij stelde zijn kennis zelfs ten dienste van … FC Liège, alsook Aywaille en Hamoir. Zijn zoon Didier wordt meester-pattisier, en opent een tweede zaak in Francorchamp bij het race circuit, en Julie speelt in eerste provinciale bij Gouvy. « Met hun familienaam hadden ze het niet eenvoudig in de voetbalwereld. … » Zijn idool is en blijft Jean Nicolay, maar Christian is fan van Manuel Neuer en Thibault Courtois. Zijn plezier haalt hij momenteel tweewekelijks op Sclessin. « Je voelt dat voorzitter Venanzi enorm veel respect heeft voor de geschiedenis van de club en haar wortels. Het hart van de club zijn de supporters. En dat is na 60 jaar nog steeds niet veranderd. … »

(c) Christian Raspiller, septembre 2018

Geboorte: 4 oktober 1947, te Ougrée
Nationaliteit: België
Positie: Doelman
Aangesloten bij Standard: 1 juli 1962 – 29 januari 1984
Trofeeën met Standard: 3x Kampioen (1969, 1970, 1971), 1x Ligabeker (1975)
Internationale selecties / doelpunten : 40 / 1