Denis Houf

De jongere generatie heeft de carrière van Denis Houf natuurlijk niet kunnen volgen, maar ze hoorde er misschien wel de anciens met lyrische woorden over praten. De talentvolle ‘gentleman-player’ veroverde met zijn ongeëvenaard inzicht de harten van duizenden Standardfans, maar ook van vele neutrale liefhebbers van het spelletje. Uithangbord van het wervelende voetbal dat op Sclessin geserveerd werd onder coach André Riou, die voor de eerste titel zou zorgen in 1954, en vervolgens Geza Kalocsaï was Denis Houf een adembenemende speler.

Hij was zo de eerste speler die we nooit naar de bal aan zijn voeten zagen kijken, maar steeds met de blik gericht op de volgende splijtende pass die hij zou versturen. Met de borst vooruit ging hij op zoek naar een vrijstaande ploegmaat, met de daaropvolgende doorsteekpass als zijn handelsmerk. Jammer genoeg werden in die tijd het aantal assists niet bijgehouden – daarmee begon ikzelf in de jaren negentig en kon met mijn eerste klassement op weinig interesse rekenen – want anders was hij de absolute koning der assists.

Ik had het genoegen om de speler te volgen gedurende veertien seizoenen op Sclessin (1950-1964), maar zijn debuut was daar spijtig geniet niet bij aangezien de jongeman zijn eerste minuten afhaspelde op 16-jarige leeftijd, min of meer 70 jaar geleden! Nochtans was dat debuut er eentje om snel te vergeten aangezien de Rouches met een forfaitnederlaag huiswaarts werden gestuurd door Racing Mechelen, met ondermeer een doelpunt van Rik De Saedeleer. Denis zou daarna terugkeren naar de juniores, om uiteindelijk definitief aan de sluiten bij het eerste elftal vanaf het seizoen 1950-1951. Tot in 1964 zou hij uiteindelijk 355 keer uitkomen voor de Rouches in de Belgische competitie (met maar liefst 105 doelpunten !). Daarnaast speelde hij ook 11 keer in de Beker (7 doelpunten), 16 keer in Europees verband (2 doelpunten). Om de 137 vriendschappelijke wedstrijden (42 doelpunten) natuurlijk niet te vergeten. Dus in total maar liefst 519 wedstrijden en 156 goals voor Standard!

Ter verduidelijking, al deze statistieken kwamen van Mister Houf himself, de enige speler die me op 10 januari 2000 een brief stuurde van vier pagina’s lang met daarin het overzicht van al zijn wedstrijden. Met daarbovenop als toetje ook de plaats die hij had in het elftal (WM, 4-2-4, 4-4-2), alsook zijn shirtnummer! Zo is Denis Houf wellicht de enige speler-statisticus in de geschiedenis van het Belgische voetbal. Zo leren we dus dat hij 137 keer uitkwam met het magische nummer 10, 132x met het nummer 8, 50x met het nummer 6, 32x met het nummer 4, 2x met het nummer 7, 1x met het nummer 5, en tenslotte eenmaal als nummer 9. Zelden was een speler zo polyvalent als Denis Houf. In diezelfde brief detailleert hij exact dezelfde gegevens, maar dan voor zijn carrière met het nationale elftal van België : 26 selecties.

Aangezien hij het nadeel had nooit voor Anderlecht te spelen, werd zijn internationale carrière afgeremd, en werd hij slechts 26 keer opgeroepen, terwijl dit minstens het dubbele aantal moeten zijn. Zijn eerste selectie, op 17 juni 1954 ter gelegenheid van het WK, kreeg te weinig aandacht in de pers. Terwijl iedereen stil staat bij de gouden medaille tijdens de Olympische Spelen in Antwerpen tegen Tsjechoslovakije, waarbij de tegenstander gedegouteerd van de partijdige scheidsrechter het veld verliet na 39 minuten, was de match tegen Engeland in 1954 een waar huzarenstukje. De Rode Duivels hielden het onoverwinnelijke Engeland op een 4:4 gelijkspel, met daarbij dus ook het debuut van Houf, tegen grootheden uit het Engelse voetbal zoals Matthews, Lofthouse, Finney, en Wright.

Fiche:
5^eWereldbeker (Jules Rimet) – Eindfase in Zwitserland. Groupe IV
Engeland – België 4-4, na verlengingen (2-1, 3-3)
17 juni 1954, Bazel, Sankt Jakob Stadion
Scheidsrechter: M. Emil Schmetzer (RFA)
Toeschouwers: 14.000

Engeland : «Gil» H. Merrick (Birmingham City) ; «Ron» Staniforth (Huddersfield Town), «Syd» W. Owen (Luton Town) ; Roger W. Byrne (Manchester United), William «Billy» A. Wright (capt-Wolverhampton Wanderers), «Jimmy» W. Dickinson (Portsmouth FC) ; Stanley Matthews (Blackpool FC), Ivor A. Broadis (Newcastle United), «Nat» Lofthouse (Bolton Wanderers), «Tommy» Taylor (Manchester United), «Tom» Finney (Preston North End). Manager : Walter Winterbottom

België : Leopold Gernaey (AS Oostende/8/2) ; Marcel Dries (Berchem Sport/8/3), Louis Carré (FC Liégeois/42/5), «Fons» Van Brandt (Liersche SK/20/5) ; «Stan» Huysmans (Beerschot AC/6/1), «Vic» Mees (Antwerp FC/35/4) ; «Jef» Mermans (capt-SC Anderlechtois/46/2), «Pol» Anoul (FC Liégeois/46/5), «Rik» Coppens (Beerschot AC/27/5), Denis HOUF(Standard CL/1), Pierre «Jeng» Vandenbossche (SC Anderlechtois/1). Entraîneur : Dougall «Duggie» Livingstone (Eco/9/3)
Het tweede cijfer geeft aan hoeveel selecties de speler had op een WK.

Doelpunten: 5^eAnoul (0-1) ; 25^e Broadis (1-1) ; 37^eLofthouse (2-1) ; 62^e Broadis (3-1) ; 74^eAnoul (3-2) ; 77^e R. Coppens (3-3) ; 91^eLofthouse (4-3) ; 93^eDickinson (csc, 4-4)

Naast de schitterende internationale souvenirs, is er eentje die iets minder mooi blinkt: tweemaal eindigde Houf op het podium voor de Gouden Schoen (2^e in 1956 en 3^e in 1958), om in 1961 de morele winnaar te zijn wanneer hij net achter winnaar Paul Van Himst eindigt. Moreel aangezien hij iets later leert dat zijn nieuwe ploegmaat Guillaume Raskin ook voor hem had gestemd, maar zijn briefje had vergeten insturen. Anders was Denis Houf de 10^e laureaat van de Gouden Schoen voor de Rouches.

Op 32-jarige leeftijd had de stijlvolle middenvelder zin om nieuwe horizonten op te zoeken. Met de toestemming van Roger Petit trok hij naar de aarstvijand Royal Football Club Liégeois. Weinigen deden hem dat voor, we denken enkel aan een Nico Dewalque, terwijl dat in andere richting heel wat minder onopvallend was (Anoul, Wégria, Depireux, Lecloux, etc…). Maar ook hier was Denis Houf een uitzonderlijk voetballer. In de armen gesloten door de fans van Club Luik, werd hij op enthousiasme onthaald toen hij met zijn nieuwe club een bezoek bracht aan Sclessin. Een unicum, en voor de immer eerlijke Houf een terecht eerbetoon.

Denis verliet ons op 8 december 2012. Hij was 80 jaar.

© Claude Henrot, December 2018

Geboorte: 16 februari 1932, te Magnée
Overlijden: 7 december 2012, te Luik
Nationaliteit: België
Positie: Middenvelder
Aangesloten bij Standard: 20 augustus 1943 – 30 juni 1964
Trofeeën met Standard: 3x Landskampioen (1958, 1961, 1963), 1x Beker van België (1954)
Internationale selecties / doelpunten: 26 / 5