Eric Gerets

Doorheen de ganse en rijke geschiedenis van Standard, is de club onafscheidelijk verbonden met de provincie Limburg. Ondanks de opkomst van KRC Genk, werd die band nooit doorbroken aan de taalgrens, en het is dan ook geen toeval dat één van de meest illustere voetballers uit Limburg de Standard spirit perfect vertegenwoordigt.

Eric Gerets. De “Leeuw van Rekem”. De bijnaam vat het zo mooi samen. Wapperende haren, volle baard, de gebogen romp: tot zijn laatste wedstrijd, op 3 mei 1992 met PSV en 15 dagen voor zijn 38^e verjaardag, liep hij onophoudelijk zijn rechterflank af. In een stijl die zijn reputatie maakte, eerst op Sclessin, daarna in gans Europa en zelfs de ganse wereld. Lang voor sociale media hun opwachting maakten. Nochtans deed hij zijn eerste stappen in het voetbal als … aanvaller.

Zonder het te beseffen op dat moment waren de 12.000 supporters op 16 april 1972 op de Warande in Diest getuige van het debuut van het toekomstig icoon van Standard. Een anonieme en tien minuten durende invalbeurt voor Sylvestre Takac die de Rouches van René Hauss niet zou voorkomen om met 1:0 de boot in te gaan. Een vierde titel op rij zou er vanaf dat moment niet meer inzitten.

« Ik arriveerde op 17-jarige leeftijd in Luik, rechtstreeks vanuit Rekem dat toen nog in eerste provinciale speelde. Ik weet niet langer wie mij scoutte maar het kostte me toch zo’n anderhalf jaar om te wennen aan die enorme kloof tussen provinciaal voetbal en de eerste divisie. »

De doorbraak zou er komen op het einde van het seizoen 72-73, gekenmerkt door een verloren bekerfinale tegen Anderlecht. Eric Gerets was rechtsachter: de start van de mythe stond geprogrammeerd voor het seizoen 73-74 waar hij langzamerhand de plaats zou innemen van Jacky Beurlet.

« Als aanvaller nam ik zelfs even kort de plaats in van P’tit Léon op een gegeven moment. De oplossing zou er echter pas komen toen ik verdediger werd op initiatief van Vlatko Markovic. Die reconversie was niet evident: ik moest leren om te verdedigen, om tackles uit te voeren, een ander kopspel te hanteren. Het werd een echte omscholing: Markovic gaf me het professionalisme met de paplepel in, net zoals de vastberadenheid die ik me eigen maakte. En zo zou ik uiteindelijk mijn ganse carrière uitbouwen als rechtsachter. »

Tot de komst van Robert Waseige in 1976, liep het sportief voor de Rouches niet echt lekker. Enkele maanden voordien zou Raymond Goethals, bondscoach, Eric Gerets wel zijn debuut gunnen bij de Rode Duivels: een debuut tegen Oost-Duitsland in oktober 1975 op het veld van de eeuwige tegenstander uit Brussel, en iets later een derby van de lage landen op 25 april 1976 in de Kuip van Rotterdam. « Ah ja, Robbie Rensenbrink scoorde er drie tegen mij die dag. Dramatische match. »

Net zoals met de Rode Duivels, zou de carrière van Gerets met Standard enkel voorwaarts gaan vanaf dat moment. Eerst door zich enkele jaren te kwalificeren voor Europees voetbal, om daarna de titels aan elkaar te rijven (de beker in 1981, de supercup in 1981 en 1983, en de titels van 1982 en 1983). Op persoonlijk vlak kwam daar nog een Gouden Schoen bij in 1982, zonder natuurlijk die verloren bekerfinale tegen Barcelona te vergeten in 1982.

« Vrij snel begon ik een naam te maken in het voetbal. Op een gegeven moment vergeleek men me zelfs met Manfred Kaltz die voor Hamburg uitkwam (nvdr: Manfred was een levende legende in Duitsland tijdens de jaren 70-80). Dat was een immens compliment omdat ik eenzelfde offensieve stijl had. Daarna werd ik ook nog kapitein bij de Rouches. Ik kan me niet echt herinneren wanneer dat juist was. Ik veronderstel na de ernstige blessure van Christian Piot. Uiteindelijk moest ik dus wel wachten tot 1981 om mijn eerste titel met Standard te winnen. Maar zoals men zegt: beter laat dan nooit. Een titel winnen blijft bijzonder. Ik zou er later nog enkele winnen met PSV. Wanneer ik de Gouden Schoen won, was iedereen akkoord dat ik hem verdiende, en had ik uiteindelijk weinig concurrentie. Mijn verblijf op Sclessin was dan ook enorm mooi. En ik ben de club, de ploegmaats, de trainers, en vooral de supporters eeuwig dankbaar om me de kans gegeven te hebben succesvol te zijn. Het is veruit mijn mooiste en belangrijke ervaring die ik in mijn leven had. »

Het hoofdstuk Standard zou Eric in 1983 afsluiten met een landstitel. « Wanneer ik terugdenk aan die laatste maanden, herinner ik me vooral de zenuwen en stress die bovenkwamen. Ik kreeg een mooi aanbod van AC Milan, maar Roger Petit wou me niet laten gaan. Daarna vroeg hij een enorm hoge transfersom aan de Italiaanse club. Echt leuk was die tijd wel niet. Ook enkele andere clubs klopten op de deur van Petit, en met Keulen kwam het bijna tot een overeenkomst. Na elf seizoenen vond ik de tijd rijp om een andere ervaring op te zoeken. Uiteindelijk zou een transfer uiteindelijk toch uit de bus vallen (nvdr. Eric zou uiteindelijk tekenen bij AC Milan). Sportief was de strijd met Sporting op het einde van dat laatste seizoen intens, en het is dan ook extra aangenaam om daarna de titel in de wacht te kunnen slepen. Ik vergat eigenlijk het duwtje in de rug van Club Luik ons gaf door in Brussel te gaan winnen op het einde. »

De Affaire Standard-Waterschei zou een schaduw werpen op die periode (« Een domme fout »), maar nooit de populariteit van de Limburger aantasten. Zelfs niet wanneer hij op Sclessin terugkeerde om de titel te winnen met Lierse in 1997. « Dat was buitengewoon. Een gans stadion dat gelukkig was! »

Alhoewel hij uiteindelijk nooit coach zou worden van de Rouches, wegens sportieve of medische redenen, kan je Eric Gerets momenteel elke twee weken terugvinden op Sclessin als gewone supporter.

« Ik vind het fantastisch. Ik moet de wedstrijden niet meer analyseren, en woon de wedstrijden bij als fan samen met mijn vrouw. Indien we winnen is het super. En als dat niet gebeurt, weet ik dat ik er de volgende match gewoon terug sta. Ik laat me meeslepen door de match van de dag, en steun mijn ploeg. »

(© Philippe Gerday, Septembre 2018)

Geboorte: 18 mei 1954, te Rekem
Nationaliteit: België
Positie: Verdediger / Rechtsachter
Aangesloten bij Standard: 1 juli 1971 – 23 augustus 1983
Trofeeën met Standard: 2x Kampioen van België (1982, 1983), 1x Beker van België (1981), 1x Ligabeker (1975), 2x Supercup (1981, 1982)
Internationale selecties / doelpunten: 86 / 2