Michaël Goossens

Michaël Goossens, een legende in de schaduw van Sclessin.

Een flits in de vaak donkere lucht, verdronken in de alom aanwezige dampen van de fabrieken van Cockerill, Usinor, Arcelor of, sinds 2006, Arcelor-Mittal d’Ougrée, werd Michaël Goossens een legende in Sclessin. Maar het had veel meer kunnen zijn dan dat … misschien zelfs als een Roger Claessen, eeuwig symbool van het Luikse voetbal.

Standard is ingebed in zijn DNA. Geboren in Ougrée op 30 november 1973, maar laten we bij het begin beginnen…wanneer de kleine ‘Mika’ zijn eerste bal trapt in de straten van Tilleur om dan, op 6-jarige leeftijd, enkele wedstrijden te spelen op Buraufosse.

Daarna passeert hij bij Daring Club de Cointe – wiens jeugdopleidingscentrum dan onder toezicht staat van … Standard, dat hem echter op dat moment nog niet opmerkt! – vooraleer hij de Maas oversteekt en het roodzwarte shirt aantrekt van RFC Seraing en er zijn allereerste aansluitingskaart tekent. Bij die club werd hij gespot door Francis Nicolay die toen verantwoordelijk was voor de jeugdschool op Sclessin.

Francis Nicolay, dé Luikse opleidingsreferentie, speelde tijdens zijn actieve spelerscarrière bij RFC Seraing (1969-1970 en 1975-1978 alternerend tussen 2^e en 3^e divisie) en bij RFC Liégeois (128 wedstrijden en 27 goals bij de elite tussen 1970 en 1975). Tijdens deze laatste periode wist hij zelfs een selectie bij de Rode Duivels van Raymond Goethals (73 minuten en een 1:0 nederlaag tegen Oost-Duitsland op 13 maart 1973) af te dwingen.

Gearriveerd bij de Rouches voor hij de leeftijd van 17 bereikt, zal alles in heel snel tempo volgen voor Goossens. Op 13 januari 1991, amper zes maanden later, bood Sir Georg Kessler, de Duitse autoriteit, hem zijn eerste selectie aan toen Waregem (dat toen nog geen Zulte was) op bezoek kwam: 1-0, doelpunt voor de Hongaar Miklos Molnar (nvdr. herinner je je nog die remonte tegen AA Gent in de bekercompetitie met Molnar en Vos?).

Mika werd al snel bekend vanwege een trio dat de beroemde “Vier Musketiers” vormt: Philippe Léonard, Régis Genaux en Roberto Bisconti. Een heilig kwartet dat tijdens de Luikse nachten zoveel ‘urban legends’ voortbracht: « We groeiden tesamen op. Op het veld maar ook daarbuiten, lacht Mika. « Vier jonge Walen sinds Reg’ uit Charleroi kwam, het was iets geweldigs voor ons, de club, de supporters en de media. Laten we zeggen dat we snel een zekere reputatie hadden opgebouwd …»  Zonder bepaalde geheimen prijs te geven, was deze reputatie grotendeels…. verdiend!

Maar, en dit is het belangrijkste, de prestaties op het veld volgden elkaar snel op. Twee doelpunten tegen Auxerre in de UEFA Cup 1992/93, een wedstrijd die sinds die dag in alle Luikse herinneringen staat gegrift. De Bourgondische club van Guy Roux zal als nooit tevoren worden verdrongen (2-0 na 48 minuten) alvorens op miraculeuze wijze gelijk te maken ondanks een demonstratie van de troepen van Arie Haan die enkele uitzonderlijke talenten telden zoals Gilbert Bodart, André Cruz, Mircea Rednic, Guy Hellers, Stephane Demol, Frans Van Rooy, Patrick Vervoort, Marc Wilmots of Henk Vos …

Maar daar stopt het niet. De ploeg vocht tot het einde van het seizoen om de titel en als kers op de taart won het ook de Beker van België tegen Charleroi… in anderlecht: « Om zoveel redenen was dat onvergetelijk. De overwinning natuurlijk want het was de eerste trofee sinds 1983, de verbroedering met de supporters, de verstikkende hitte waarbij de brandweerlui de supporters van beide kampen moesten besproeien en een avond zonder weerklank in de straten van Luik … »

Inmiddels vierde de jonge Luikse aanvaller – die nog geen 20 is! – ook zijn eerste selectie, op 13 februari 1993 in Cyprus, met een WK-kwalificatiewedstrijd (0-3) waar hij naar het einde van de wedstrijd Enzo Scifo verving.

Tijdens het seizoen 94/95 zal hij deel uitmaken van het … groene legioen – de favoriete kleur van Robert Waseige dat jaar – om anderlecht het vuur aan de schenen  te leggen tot de laatste speeldagen met als ontnuchtering een 2-1 nederlaag in het Vanden Stockstadion: de uitsluiting van Filip de Wilde na zijn aanval op Dinga, de gelijkmaker van Goossens, de slag van Rutjes, een duizelingwekkend optreden van Marc Degryse en de terechte gelijkmaker die Marc Wilmots ontzegd werd (Frans Van den Wijngaert, de scheidsrechter van dienst zou zich later verklaren: ‘Ik moest het advies van mijn grensrechter opvolgen. Ik reageerde instinctief. We hadden toen geen video om bepaalde acties te herzien …”). Winst zou ongetwijfeld de titel terug gebracht hebben naar Luik, iets waar ze uiteindelijk 25 lange jaren op zouden moeten wachten. (1983-2008).

Een bijna gouden periode waaraan we ook de uitspraak van Roger Henrotay, destijds sportief directeur bij Standard, zullen herinneren: “Goossens is de nieuwe Van Basten!” « Wanneer je 18 bent en je krijgt dit te horen dan is dat verontrustend… »

Van Basten is nog steeds een drievoudig Gouden Bal winnaar (1988, 1989, 1992), wint Euro 1988 met Nederland na een onvergetelijke finale tegen de Sovjet Unie (2-0) en behaalt twee Champions League titels (1989 en 1990). Bovendien laat hij uitzonderlijke statistieken noteren met 277 goals (in 373 optredens) met Ajax Amsterdam en AC Milan en zijn 24 rozen in 58 caps voor Oranje. Kortom, een monster …

« Ik denk vooral dat Roger Henrotay me in het uitstalraam probeerde te zetten, hij droomde van een transfer van 100 miljoen. Belgische frank, eh, geen euro’s (lacht)… »

Maar de lokroep vanuit het buitenland neemt toe. Hij vertrekt uiteindelijk naar Genua met een onverwachte wending: « René Vandereycken, die ik kende van bij Standard, wilde me bij … Anderlecht. Hij was me komen opzoeken na een training in Italië en stond erop me te transfereren naar Brussel… »

Maar de liefde voor zijn Rouches hield hem tegen: Woog dat door op de weegschaal? « Zonder twijfel. Maar ik had geen tijd om er over na te denken, Schalke 04 stond voor mijn deur en wist me te overtuigen… » Schalke 04 gesymboliseerd door … Marc Wilmots en de UEFA Cup wedstrijd van 1997 tegen Inter Milan (1-0 in de heenwedstrijd na een kanonschot van de stier van Dongelberg en het beslissende doelpunt om de enige Europese trofee te winnen in de geschiedenis van de populaire Duitse club): « Ik ontdekte er de… discipline (lacht). Er was professionaliteit, strengheid, de voortdurende druk, fysiek, tactisch en mentaal … »

En een nieuw hoogtepunt, opnieuw in de Europa Cup tegen Inter Milan voor een zeer geanimeerde revanche in maart 1998: « We werden met 1-0 verslagen in Meazza, maar bij onze terugkeer met onze 70.000 supporters in Gelsenkirchen werd er een immense sfeer gemaakt. Ik scoorde aan het einde van de wedstrijd en we hadden voet in de halve finale maar de Nigeriaan Taribo West maakte gelijk …  »

Een meer dan bevredigend eerste seizoen (24 wedstrijden, 4 doelpunten) alvorens gehinderd te worden door te veel fysieke ongemakken (12m/1dpt in 98/99 en 15m/0dpt in 99/00) om volledig door te breken bij Schalke. Tijdens de transferperiode van 2000 keert hij terug naar huis in Sclesssin voor de volgende drie seizoenen, waarin hij honderd wedstrijden en 36 goals aan zijn teller zal toevoegen, waarmee hij tweemaal als tweede topscorer van de club eindigde (12 goals in 2001 achter de 14 van de Noor Ole Martin Aarst en 10 goals in 2002 achter de 13 van Ali Lukunku). In sportief opzicht is zijn terugkeer niet briljant: een verloren bekerfinale tegen Genk (1-4 na de score te hebben geopend in de 1e minuut door Frédéric Pierre), een 3e (2001), twee 5e (2000 en 2002) en een 7e (2003) plaats in het kampioenschap.

Het Luikse hoofdstuk wordt afgesloten ​​met een meer dan respectabel visitekaartje van 266 officiële wedstrijden (88 goals), waarvan 226 competitiewedstrijden (74 goals).

Een korte trip naar Oostenrijk, om er de dubbel te winnen met Grazer SK, en vervolgens een discretere terugkeer naar de Belgische grasvelden met Sint-Truiden (2004/05: 15 wedstrijden, 1 goal) en KAS Eupen (2005 / 06:16 wedstrijden, 2 goals).

En het hoofdstuk van de Rode Duivels? Een verhaal van hoogtes en laagtes uiteindelijk, met soms hoge verwachtingen vooraleer die  bijgesteld worden…

Zijn enig doelpunt voor de Rode Duivels (in 14 interlands, tot 7 oktober 2000) scoorde hij tegen Duitsland (1-2). Een historische dag op 23 augustus 1995 voor een vriendschappelijke wedstrijd op de Heizel aangezien Paul van Himst zal spelen met… zeven (!) Standard-spelers: Bodart, Genaux, Léonard, Foguenne, Bettagno, Schepens en dus Goossens. Een ploeg die slechts drie dertigers zal tellen met Bodart, Smidts (32 jaar) en Staelens (31 jaar).

Bij de uiteindelijke evaluatie van zijn internationale carrière blijft men met een gevoel achter van ‘nét niet’, want om verschillende redenen (blessures, slechte vorm of … taktiek), besluiten Paul Van Himst (WK 1994), Georges Leekens (WK 1998) en zelfs Robert Waseige (Euro 200, WK 2002) hem niet mee op te nemen in hun selectie voor de grote tornooien.

« Mijn echte teleurstelling was Frankrijk in 1998. Ik had een groots seizoen achter de rug bij Schalke waar we 5e eindigden in de competitie en de kwartfinales bereikten van de UEFA Cup. Ik maakte deel uit van de preselectie van 25 spelers. Er waren de broers Mpenza, Nilis en Oliveira. De broers hadden niet echt een sterk seizoen achter de rug… » Maar iedereen kent de gehechtheid van Leekens aan het duo dat hij lanceerde bij Excelsior Moeskroen.

In 1994 was het Josip Weber die op wonderbaarlijke wijze uit de hoed werd getoverd op het laatste moment, met de gekende resultaten. De genaturaliseerde Weber kreeg na het dramatisch 1:0 verlies tegen Saoudi Arabië een 4,5/10 van Le Soir met de opmerking : « Bewees dat hij niet de spits van de Belgen zal worden op het WK. Ondanks de druk van de ploeg wist hij niet één kans te benutten. »

In 2000 was het een blessure die hem weghield van een toernooi dat in eigen land werd georganiseerd: « Ik speelde een beresterk seizoen bij Standard en we kwalificeerden ons voor de bekerfinale. Ik speelde met een infiltratie wegens een blessure en viel uiteindelijk uit met mijn schouder uit de kom. … »

In 2002: « Ik werd door Robert Waseige geselecteerd voor de vriendschappelijke wedstrijd in april tegen Slovakije, maar moest eerst nog een wedstrijd met Standard tegen GBA afwerken. Maar ik had er vrij veel vertrouwen in, vooral omdat ik in de preselectie van 30 spelers zat. Ik dacht dat mijn polyvalentie in mijn voordeel zou spelen. Emile Mpenza raakte echter geblesseerd, en de coach verkoos Strupar op te roepen… »

Josip Weber en Branko Strupar, twee Kroaten die nauwelijks een indruk nalieten bij de Duivels, ook al scoorde Weber – die in 2017 stierf – 5 doelpunten tijdens de vriendschappelijke wedstrijd België-Zambia (9-0) op 4 juni 1994. Net op het moment dat de kern definitief werd samengesteld…

« Ik ben altijd een supporter geweest van het nationale elftal. Ondanks legitieme teleurstellingen of het lot, heb ik altijd de keuzes van de manager gerespecteerd. Vandaag sta ik versteld van het niveau van het huidige team. We spelen vooral om te winnen. Evolueren met monsterlijke talenten zoals Hazard, De Bruyne, Mertens, Witsel of Lukaku moet geweldig zijn … »

Zijn reconversie? « Ik werd meteen aangenomen bij Adidas om hun ambassadeur te zijn, daarna was ik actief via sportweddenschappen en expert-consulent bij Decathlon … »

Tv-analist? « Er waren enkele contacten. Ik ben een keertje bij RTL geweest, maar het is echt niet mijn ding. Een voetbalwedstrijd dat beleef je, dat zijn emoties. Ik verkies de wedstrijd dan eerder bij me thuis te volgen… »

Coach of trainer van de aanvallers? « Met mijn 200 wedstrijden in eerste klasse kan ik direct het UEFA B-diploma claimen (let op: er zijn vijf categorieën met D, C, B, Elite Jeugd en Pro). Maar met mijn revalidatie en Covid weet ik niet echt hoe het in elkaar zit … »

Hoe zit het met Standard vandaag? « We worden allemaal gestraft door dit virus. Ik mis echter geen wedstrijd in T3 met de echte fans. Het is een echte straf momenteel. Sclessin op televisie zonder toeschouwers is gewoonweg erg verdrietig… »

En een Mika die nog in revalidatie is na een derde schouderoperatie: « Ik heb twee operaties aan mijn linkerschouder gehad terwijl ik bij Schalke speelde. Vorig jaar ben ik gevallen en heb ik een driedubbele breuk in mijn rechterschouder veroorzaakt. Met deze Corona was de revalidatie erg verstoord. Je moet je pijn geduldig opnemen. Zoals alle Standard-supporters (lacht) … »

En de vier Musketiers, 25 jaar later, wat blijft er van over? Met natuurlijk een aangrijpende herinnering aan zijn vriend Régis Genaux: « Ik denk elke dag aan Régis, we missen hem allemaal. Biscot (nvdr. Roberto Bisconti)? Een telefoontje of berichtjes op Facebook om elkaar op de hoogte te houden. Philippe? Met zijn zaken en zijn reizen zien we elkaar niet veel meer, dat klopt… »

Zo gaat het leven van een echte Rouche … voor de eeuwigheid.

(c) Christian Raspiller – December 2020

Geboortedatum: 30 november 1973, te Ougrée
Nationaliteit: België
Positie: Aanvaller
1e aansluiting bij Standard: 1 juli 1990 – 6 september 1996
2e aansluiting bij Standard: 3 januari 2000 – 2 juli 2003
Trofeeën met Standard: 1 – Beker van België (1993)
Internationale wedstrijden / goals : 14 / 1