Wilfried Van Moer

“Ik speelde mijn ganse jeugd bij SK Beveren, waar ik op mijn 12^e mijn eerste aansluitingskaart tekende. Al mijn vrienden en familie waren op de één of andere manier betrokken bij de club. Je kan gerust zeggen dat ik zowel met de club groeide als ermee vergroeid was.” Het stond dan ook in de sterren geschreven dat de jonge Wilfried voor SK zou spelen. “Mijn broer speelde er ook al, en eigenlijk was het inherent voor de jongeren uit de buurt. Je ging naar school in Beveren, sloot je aan bij de club en ging werken in de buurt of in de haven van Antwerpen.”

Het kleine Beveren dat op dat moment uitkwam in 4^e klasse genoot een knappe reputatie in het Antwerpse. De hard werkende middenvelder maakte in 1960, op 16-jarige leeftijd, zijn debuut voor het eerste elftal. Een debuut dat hij zou bekronen met twee doelpunten in een 1:4 overwinning. Het aanzien van het jonge elftal bleef groeien en de resultaten zouden uiteindelijk leiden tot een promotie naar 3^e klasse. De reputatie van Wilfried was van dien aard dat ook media en eersteklassers ook oog begonnen hebben voor dat grote talent van het Waasland.

Uiteindelijk zou Wilfried in 1965 de overstap maken naar het naburige Antwerp. Die stap was niet onlogisch aangezien Wilfried reeds in Antwerpen werkte als elektriciën, en zijn baas een link had met Antwerpen. “Nochtans was die overstap niet evident. Ik voelde me in mijn sas in Beveren, maar het vooruitzicht om in eerste te mogen voetballen, en misschien zelfs profvoetballer worden, was een droom die ik deelde met alle jongeren. Ik had enkel schrik van de reactie uit mijn omgeving omdat wij allemaal blauwgeel waren. Maar uiteindelijk zou Beveren die knoop voor mij doorhakken door een akkoord te sluiten met Antwerp.”

Met Antwerp gaan ook de prestaties van Van Moer crescendo, en werd hij na één seizoen reeds Rode Duivel. Hij debuteerde in oktober 1966 onder Raymond Goethals tegen Zwitserland. Zijn internationale carrière wordt begin jaren 70 afgeremd door zware (knie)blessures. Maar na een lange afwezigheid keert hij op vraag van Guy Thys op 39-jarige leeftijd terug om België tot de finales te brengen van het EK in Italië in 1980.

Bij de Great Old was hij de draaischijf van de club, waar hij door trainer Harry Game omgeschoold werd tot een controlerende half. Zijn voetbalinzicht maken hem tot de beste voetballer van België, en logischerwijs wint hij zijn eerste Gouden Schoen in 1966. Het zou ook niet lang duren of andere clubs begonnen hem op te merken. “Ik kreeg een heel mooi voorstel van FC Keulen na mijn tweede seizoen op de Bosuil. Maar de voorzitter wou er niets van weten. Het jaar nadien voelde ik me minder goed in mijn vel, en begonnen de eerste frustraties op te borrelen. Ik was er dan ook op gebrand om een verdere stap in mijn carrière te zetten, en hoopte die verder te zetten bij Club Brugge.  Die periode was trouwens de ergste die ik meemaakte. De Bruggelingen bleken inderdaad interesse te tonen en vatten de onderhandelingen met Eddy Wauters aan. Deze was echter enorm veeleisend waardoor de discussies bleven aanslepen. Met nog slechts een dag te gaan kwam Roger Petit op de proppen en die bood wat Eddy Wauters hoopte. Na heel veel discussies heen en weer tussen Beveren en Brugge, moest ook ik mijn droom opgeven om naar Brugge te gaan, en ik besloot een contract te tekenen bij het grote Standard.“ De Rouches zouden de duurste transfer ooit maken voor een som van 6 miljoen BEF (150.00 euro).

De transfer naar Standard legt hem sportief geen windeieren. Onder leiding van de nieuwe coach René Hauss beginnen de Luikenaars aan drie titels op rij, en Wilfried Van Moer is daar de ware motor van de ploeg, met onder andere kapitein Léon Semmeling, de ijzeren verdediging met Jean Nicolay, Léon Jeck, Jacques Beurlet, Jean Thissen en Nicolas Dewalque, de controlerende Louis Pilot, en de topaanvallers Jean-Paul Colonval, Henri Depireux, Milan Galic, Erwin Kostedde en Antal Nagy. Velen zien dit elftal nog steeds als het beste Standardelftal aller tijden. Ook op individueel vlak was die periode voor de middenvelder succesvol. Wilfried won zowel in 1969 als in 1970 voor de tweede en derde keer de Gouden Schoen.

Tegenstanders haakten hevig in op de creatieve middenvelder, en dat bleef niet zonder gevolgen. Grootste dieptepunt vormt daar de aanslag van de Italiaan Bertini op het EK in 1972. Het zou het begin worden van enkele jaren van herstel en herval. Standard neemt de juiste voorzorgen en transfereert een jaar later Asgeir Sigurvinsson. Onder begeleiding van Wilfried zou zijn opvolger gradueel de bovenhand nemen. En in 1976 maakt Wilfried er een einde aan, en trekt naar KFC Beringen waar hij in de onderste regionen van het klassement zijn klasse blijft laten verwonderen met prestaties en Beringen in eerste houdt. In 1980 keert hij naar zijn oude thuis met SK Beveren. Na enkele moeizame jaren in de strijd tegen de degradatie, sluit hij zo terug aan met de top.

Beveren kon op dat moment steunen op een bijzonder sterk elftal met onder andere Jean-Marie Pffaf, Paul Schönberger en Erwin Albert. Twee jaar later trekt hij een streep onder zijn carrière, en gaat hij aan de slag als speler-trainer bij STVV.  Tot op zijn laatste dag klopte zijn hart voor de Rouches, en tweewekelijks vond je Wilfried dan ook terug op Sclessin. Wilfried verliet ons op 24 augustus . Rust in vrede Wilfried.

Geboorte: 1 maart 1945, te Beveren-Waes
Overlijden: 24 augustus 2021
Nationaliteit: België
Positie: Middenvelder
Aangesloten bij Standard: 1 juli 1968 – 30 juni 1976
Trofeeën met Standard: 3x Kampioen van België (1969, 1970, 1971), 1x Ligabeker (1975)
Internationale selecties / doelpunten:  57 / 9